Voor mij geen inreisverbod, dus een paar dagen later sta ik met twee voeten op de grond van het land waar mijn (veel te dure) huur huis zich bevond, maar mijn hart al verlaten had. Ik besluit om meteen plannen te maken voor een nieuwe reis, maar dat was dan ook wel het enige dat me op dat moment nog warm kon maken. Twee maanden volhouden, en dan mijn spullen weer inpakken en gaan. Filipijnen geboekt. Ook erg optimistisch, bleek nog geen paar weken later.
Het bericht dat iedereen vanuit huis zou werken voor nog nader te bepalen termijn kwam niet lang nadat alle Italianen toegang tot het kantoor was ontzegd. Of nou ja, iedereen die recent naar Italië was geweest en iedereen die met zo iemand in huis woonde. Niet veel later waren de schommels in onze speeltuin leeg, was de sportschool verlaten en kwam er geen verse koffie meer uit het koffiezetapparaat, die normaal gesproken bediend werden door barista’s die Spicy Dirty Chai Latte of Pumpkin spice Cappuccino met extra hazelnoot siroop (het liefst gemaakt met amandelmelk) met een vriendelijke lach uitserverdeerden. Er plonsde niemand meer het zwembad in. Een enkeling wist nog net een hippe fiets uit het leen automaat te trekken, net laat genoeg om hem het komende jaar niet meer terug te hoeven brengen. Maar dat was dan ook wel het laatste, voordat ons kantoor voor onbepaalde tijd sloot. “We zijn dicht”, zei de baas.
Een paar vervelende rustige weken gingen voorbij, met als enige redding de felle zon die toch ook in Ierland bleek te bestaan. Werken vanuit de tuin verplaatste het werken vanuit de 25m2 kleine studio, en de witte huidskleur maakte plaats voor de bronze tint die zich er dankzij mijn zakenreis naar Thailand en Cambodja nog onder verscholen hield. Misschien was het een voorteken van de vele zonuren die op me lagen te wachten dit jaar. Fijn, want als als ik 1 belangrijke ontdekking heb gedaan, is het wel dat ik leef op zonne-energie.
Comments